1989 – Mikel Adriaansen

De Philips van Horne kende een aantal typische geluiden die ik, als ik me concentreer,
nog kan oproepen. Je hoorde bijvoorbeeld in de aula gedurende de pauzes
wel eens ver weg een theemok sneuvelen en het schervengerinkel werd dan gevolgd
door een aanzwellend gejoel uit tweeduizend scholierenkelen. Een kort gevoel van
saamhorigheid tussen al die verschillende gezichten en karakters. Nog een typisch
Philips-geluid: op de bovenste verdieping van het hoofdgebouw kon je bij stormachtig
weer een apart geluidsdecor waarnemen. Met name in de c- en d-vleugel joeg de wind
met golfjes over de kiezels op het dak. Je hoorde dan zacht ‘zoefff’ boven je, weer
direct gevolgd door die droge stilte die er in die lokalen altijd hing. Ook een lokaal met
een heel eigen sfeer was het handenarbeidlokaal, waar ik altijd het gevoel had dat ik
de werkplaats van de dorpssmid bezocht, en dat ik daar helemaal niet thuishoorde.
Een ander kenmerkend geluid was de Philips-omroeper, Frans Sahertian. Een vrolijke
Molukker die van mijn eerste tot mijn laatste lesdag de uurwisselingen vergezelde met
eindeloze lijstjes van leerlingen die zich ergens moesten melden en een toestel 9 dat
voor mij altijd onvindbaar is gebleven. “Meneer Van de Wouw, toestel 9 … Meneer Aan
den Boom, toestel 9… toestel 9, toestel 9.”