1994 t/m 2008 – Wil Lippits-Wacht

Wat is er in die jaren nu allemaal gebeurd? Op de eerste plaats is er natuurlijk op een uitstekende manier lesgegeven en hebben we de onderwijsvernieuwingen uitgevoerd die van hogerhand werden opgelegd, voorzover we die tenminste met onze eigen visie konden verenigen. Verder gingen we de laatste jaren gebukt onder het begrip onderwijstijd en werd het tweetalig onderwijs ingevoerd, zowel op havo als op vwo. Maar wat was nu de grootste verandering? Ik denk toch de komst van de computer. Met de digitale snelweg veranderde het onderwijs en ontstonden er nieuwe uitdagingen en problemen. Hoe voorkom je dat leerlingen hun uittreksels van internet halen? Niet dus. Hoe kun je opdrachten zo bedenken dat leerlingen de antwoorden niet van internet kunnen halen? Bijna niet te doen. Blijft over: hoe laat je de leerlingen leren juist door gebruik te maken van internet? Sinds de invoering van de ELO (elektronische leeromgeving) kwam er tussen docent en leerling en tussen leerlingen onderling meer interactie, ook met buitenlandse leerlingen. Neem een website als “Aardbeienneus”. Hier stonden allemaal uitspraken van docenten. Soms erg hilarisch, soms niet leuk voor de docent. Maar ja, dan had hij of zij het maar niet moeten zeggen. Op een andere site werden kwetsende opmerkingen over leerlingen en docenten geplaatst. Dat kon dus echt niet door de beugel, maar het was heel lastig om dat de kop in te drukken en te laten verwijderen. De laatste rage was om foto’s van leerlingen en docenten op You Tube te zetten. Soms leuk, maar ook vaak choquerend en beledigend. Met de komst van de computer werd ook de cijferverwerking een stuk eenvoudiger, althans op den duur. Het was nog een hele toer om docenten, eerst via puntboek en later via @VO, hun punten zo te laten invoeren dat de computer er correcte lijsten van kon maken. Het maken van het lesrooster verliep ook steeds meer via de computer, met het gevolg dat het zo gemakkelijk werd om roosters te veranderen dat er bijna om de twee weken een nieuw rooster kwam. De logistiek daarna zorgde wel eens voor problemen maar sinds de leerlingen zelf hun rooster van internet konden halen was het leed voor een groot deel geleden. De introductie werd ook een stuk eenvoudiger want alleen aan de brugklassers hoefden we nog uit te leggen wat een lesrooster is. De website van de school werd een uitstekend pr-medium. Alle leuke dingen die op school gebeurden, en dat waren er veel, stonden erop. De schoolgids werd gehalveerd omdat alles toch al op de website stond. Door de automatisering werd het ook makkelijker voor het management om informatie boven tafel te krijgen. We wisten nu precies welke klassen bij welke docent goed of slecht presteerden. Maar iets doen met die wetenschap, dat was een stuk moeilijker. Nog meer kenmerkende dingen? In de laatste veertien jaar is het personeelsbestand voor de helft vernieuwd en dus verjongd. Er kwamen meer leerlingen die extra zorg nodig hadden. Of kan het zijn dat we die leerlingen altijd al hadden maar dat de zorg nu gefaciliteerd werd? De ouders werden mondiger en stelden lastige vragen over lesuitval, over onderwijstijd, over misstanden (in hun ogen) maar werkten ook con amore mee aan allerlei festiviteiten. De archeologieclub hield plotseling op te bestaan, begrijpelijk maar jammer. Als ik terugkijk kan ik alleen constateren: het was een boeiende tijd, maar dat spreekt eigenlijk vanzelf als je met mensen werkt.