1990 – Maud Schreurs

‘Maud Schreurs, heb jij een tante die Marianne heet? Ik heb nog een tijdje verkering
met haar gehad’. Dat kreeg ik te horen op mijn allereerste dag op de Philips van
Horne. De woorden waren van Jan Leenders. Vanaf minuut één sloot ik een pact met
hem, al had hij de jaren erna met mij nog een hoop te verduren. Nu we het daar toch
over hebben: zijn aardrijkskundecollega Kees van Krieken (leve zijn humor!) zei wel
eens: “Meisje Schreurs, wat moet er nou toch van je worden?”
Ook herinner ik me het eeuwige geduld van tekengoeroe Harry Balk en Coen Jansen
van geschiedenis: vaderfiguren…
Chillen was het met Guus Teeuwen die voor de gymles rustig nog een paar peuken
rookte…alles op zijn tijd. Bij hem kon ik tenminste elke week lekker aan de kant
zitten, omdat ik dan ongesteld was. Hij trapte daar in, in tegenstelling tot mevrouw
Sweron.
Een bijzonder warm hart draag ik toe aan Michel Geuyen. Dat was mijn godfather in
die tijd. Na twee jaar kon ik zelfs schelden en tieren als een Pruis; allemaal geleerd in
zijn lessen.
Neerlandicus Teun Ras vond ik een type á la Gerard Reve: artistiek, dat vond ik wel
interessant. Hij begon in de eerste les al over Wolkers. Ik ging Teun vooral waarderen
toen ik met hem in de musical Biezjoes speelde.
Tot slot iets over Jan Leemans. Die kon pas oreren. Door hem ben ik in 1990 geschiedenis
gaan studeren, in Amsterdam. Daar heb ik na mijn studie nog een tijdje les
gegeven, op een heus lyceum. Ik betrapte me er op dat ik sommige verhalen oplepelde
van Jan… alsof ik ze zelf had bedacht.