1984 – Nicole Smolenaers

Ik herinner me de jaren op de Philips van Horne vooral als een heel gezellige tijd; een tijd waarin we het noodzakelijke deden op het gebied van onderwijs, maar vooral leergierig waren naar onze sociaal-emotionele ontwikkeling. Meteen in de beginfase genoot ik er met volle teugen van, wanneer ik in de pauzes naar het bovenbouwplein kon glippen, om daar aan te sluiten bij mijn broer Raymond en zijn muzikale vrienden. Zogauw het weer het toeliet, zaten zij met een hele groep en een aantal akoestische gitaren op het grasveld muziek te maken. Heerlijk vond ik dat om dit als brugpieper mee te maken, hoewel ik betwijfel of mijn broer altijd blij was met de aanwezigheid van zijn kleine zusje. Mij gaf het op de een of andere manier een enorm vrijheidsgevoel.